بررسی اعتماد به نفس پزشکان و کارکنان مراکز بهداشتی-درمانی در تشخیص پوسیدگی دندان و ارائه مشاوره ارتقاء سلامت دهان به بیماران و عوامل موثر بر آن

مقدمه: در مقایسه با دندانپزشکان، تامین کنندگان مراقبت های اولیه سلامت، شامل پزشکان و کارکنان بهداشت خانواده ارتباط بیشتری را با گروه های هدف متفاوت دارند. هدف مطالعه حاضر، تعیین اعتماد به نفس پزشکان و کارکنان بهداشتی در رابطه با وضعیت سلامت دهان و پیشگیری از بیماری های دهان و دندان و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، کلیۀ پزشکان عمومی (220n=) و کارکنان بهداشت خانواده (680n=) شاغل در مراکز بهداشتی درمانی هفت شبکه بهداشت شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه شامل سوالات در زمینه دانش سلامت دهان، اطلاعات زمینه ای و رفتارهای سلامت دهان شخصی و دو سوال در مورد اعتماد به نفس پزشکان و کارکنان بهداشت خانواده در تشخیص پوسیدگی و دادن مشاوره در زمینه سلامت دهان بود. آنالیز آماری داده ها توسط رگرسیون لوجیستیک انجام گرفت. یافته ها: میانگین سن پزشکان 8±39 و کارکنان بهداشت خانواده 8±37 سال بود. میانگین نمره دانش در پزشکان 5/4±2/18 و در کارکنان بهداشت خانواده 5/4±2/17 از 34 بود. تنها 34 درصد پزشکان و 27 درصد کارکنان بهداشت خانواده، در زمینه تشخیص پوسیدگی دندان اعتماد به نفس داشتند. همچنین در مورد مشاوره درباره ی مراقبت دندانی، تنها 32 درصد پزشکان و 34 درصد کارکنان بهداشت خانواده، عنوان کردند که اعتماد به نفس کافی دارند. پزشکانی که دانش سلامت دهان بالاتری داشتند، در هر دو زمینه تشخیص پوسیدگی دندان و مشاوره با والدین اعتماد به نفس بیشتری نشان دادند (05/0>P). در کارکنان بهداشت خانواده، کارکنانی که در محل کمتر برخوردار شهر مشغول به کار بودند (001/0>P) و آنهایی که نمره رفتارهای سلامت دهان شخصی آنها بهتر بود (05/0>P)، اعتماد به نفس بالاتری در تشخیص پوسیدگی دندان داشتند. نتیجه گیری:علیرغم اینکه سلامت دهان جزئی از سلامت عمومی می باشد، اعتماد به نفس پزشکان و کارکنان بهداشت خانواده در این زمینه در مجموع پایین بود ولازم است که از آموزش ها و متعاقب آن اعتماد به نفس مناسب در زمینه همکاری درارتقاء سلامت دهان و دندان جامعه برخوردار گردند.